Düşünceler saplanıyor uykularıma. Apansız uyanıyorum gecenin bir yarısı. Boğazım kurumuş. Suya hasret kurak topraklar gibi dudaklarım, çatlamış. Yutkunuyorum. Canım yanıyor.
Şaşıyorum. Gözlerimde uykunun izi yok. Sanki az önce uyanan ben değilim. Bilmiyorum tanımı, tarifi var mı bu halin. Ama kimliği aşikar bu failin.
Düşünceler…
Kontrolsüz kaldığında can yakıcı. Çoğu zaman serseri bir kurşun gibi. Hedef gözetmiyor. Kıldan ince kimi zaman. Kimi zaman kılıçtan keskin.
Düşünceler…
Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyor. Bir aydınlatma fişeği gibi şimşekler, gündüze çeviriyor geceyi. Ve sonra müthiş bir gök gürültüsü düşüyor sessizliğin orta yerine bir bomba gibi..
Gözlerim takılmış sonsuzluğa, ürkek ürkek bakıyorum. Unutturmuyor hiçbir şey. Sensizliği bir mıh gibi yüreğime çakıyorum. Tutuşturup hasret denen kor ateşi, geceyi yakıyorum. Şimdi yangın yeri yüreğim, damarımda dolaşan tutsak nehir yanıyor. Yanıyor ne varsa, baştan başa koca şehir yanıyor.
Bilsen aklımdan neler geçiyor neler. Ruhuma kelepçe, uykularımın katili düşünceler.
Düşüncelerin tüm bedenimi ve tüm hücrelerimi kuşatmasına izin veriyorum çoğu zaman. Gönüllü esaret benimki.. Hem de hürriyetleri kıskandıracak cinsten. Buna izin veriyorum çünkü biliyorum ki; “Akıl susunca, düşünce durur. Düşünce durunca hareket durur. Hareketsizlik ise çürümenin eşiğidir.”
Ve ben çürümek istemiyorum.
Düşünmeliyim.. Düşündüklerimi haykırmalıyım en yüksek perdeden.. Yaslıyorum alnımı geceye. Karanlık kollarıyla sarıyor beni bir anne şefkatiyle. Seviyorum geceyi belki de bu yüzden.
Alabildiğine engin.. Olabildiğine dost..
Ne zaman anlatmak istesem, hep dinler beni. Yargılamadan, sorgulamadan. Ve en ıssız anlarımda hep yanımdadır. Gün görmemiş sırlarımı o saklar. Hep o dinlemiştir ilk beni. Kendimle yaşadığım kavgaların ve kendimle yaptığım doyumsuz sohbetlerin tek tanığıdır geceler.
Sözün ustaları ne de güzel tarif etmişler:
“Bu ne tuhaf bir bilmece !
Ne gündüz biter, ne gece ?”
Derdini gül eyleyenler için en büyük limandır geceler. Ve düş gezginlerinin bineği düşünceler.
Viran yurduna dönmüş gönlüme, sen bir avuç baharla geldin. Ateşte üşüyen gönlüm, zemheride yanar oldu. Bir siyahi bilirdim ben. Sen yeşili, maviyi, alı, moru gösterdin. Toprağın kokusunu hissettim. Ateşte yandım. Suda ıslandım.
Seninle tanıdım pek çok şeyi.. Ve seninle bildim..
Şimdi bana “kır gönlünün zincirlerini” diyorsun.. Oysa bu değil muradım. Çünkü bu değil özgürlük. Zira köpek de çeker koparır zincirlerini, kaçar o da.. Ama halkaları bir ömür boyu boynunda taşır.
Özgürlük belki de, seven bir yüreğe bir ömür boyu tutsaklıktır..
Ve sen..
Nereye gidiyorsun…
Niçin başka güneş, başka toprak ararsın?
Benden kaçmakla, kendinden kaçar mısın?
Yeminim var sevdiğim..
Ya seninle olacağım,
Ya sensiz öleceğim…
Bir gün benden gidersen
Ben de seninle geleceğim…
7 yorum:
"Bir gün gökyüzü gülünce ve geçince üşümesi kalbimin
bütün hasretleri yükleyip rüzgarın kanatlarına
yüreğimde taşıdığım sevda aleviyle
upuzun yollardan çıkıp geleceğim sana... Bekle...Muammer'ce"
"Ya seninle olacağım, ya sensiz öleceğim" Çok güzel,çok beğendim. Yüreğine sağlık Hazan Hanım.
Çok güzel bir anlatım cnm benim:))sevgiler.
Ya seninle olacağım ya sensiz öleceğim yüreğine sağlık hazanım harika sözler öpüyorum canım sevgiler
"Bilsen aklımdan neler geçiyor neler.. Ruhuma kelepçe, uykularımın katili düşünceler.." Kalemine yüreğine sağlık Hazan..
çok güzel yazmışsın canım bayıldım :))
içimi aydınlatıyorsun ............
sevgiler.........
yüreğine sağlık ..ya seninle olacağım ya sensiz öleceğim :))
Yorum Gönder