VAV ..!

Vav!

İyi bakıldığında, görmek için bakıldığında; Bazen bir insanın secdedeki hali, bazen bir ceninin anne karnında ki haline benzer

Vav Harfi, Allah’ın Vahid ismini ve birliğini simgeler

Ebced hesabında 6 rakamına dektir ki ; Bu yönüyle aynı zamanda imanın 6 şartını temsil ettiği söylenir

Harfi med olduğu gibi, kasem harfidir Aynı zamanda, iki cümleyi veya özneyi bağlayan bağlaçtır

VaV HaRfİ hat sanatını temsil eder ,

mahreci 2 dudak arasıdır ,

yolun sonu ona aittir ,

tabiatı sıcaklık ve rutubet ; unsuru havadır ,

tabiatını teşkil eden şeyler ondan var edilir ,

araf ona aittir ,

halistir , mukaddestir , müfrettir ve ÜrKüTüCüDüR !

her hali ile bir tefekkürdür VaV !

açısı iyi ayarlanmışsa bazen anne karnındki duruşu , bazen secdedeki duruşu görür insan !

uzlete çekilip kemal noktasını yakalayabilmek için bir bekleme odasıdır VaV ,

talebe için bir eğitimdir VaV ,

” VaV ile dost ol bakalım ” der hocası

” onunla yürü ve yorul ; konuş sonra ne söyler sana , hele bi anlamaya çalış ” ,

tanımaya çalışır VaV ‘ ı talebe !

elinde kalem onun o zarif duruşunu ,

kavisini vermeye çalışırken nefesini tutup , vakarı karşısında ÜrPeRiR !

sabır , azim, aşk ve dua ile çıkar yola talebe !

MeŞk EdEr , YiNe MeŞk EdER !

VAV HARFİNİN HİKMETİ

Müfessirler Kur’ânın engin mânâ iklimine dalar, hafızı kurr‘alar onu tatlı nâğmelerle ruhlara indirir, hattatlar ise onun her harfinden âdeta ruh alarak onu kağıtlara nekşederler. Bu sebeple

hat, kaynaklarda “cismani aletlerle meydana getirilen ruhani bir hendese” olarak tarif edilmiştir.

Ecdadımız güzel Kur’ânımızı güzel yazmaya çok kıymet vermişti. “Kur’ân-ı Kerîm Hicaz’da nâzil oldu, Mısır’da okundu, İstanbul’da yazıldı.” sözü, bizim için en büyük iftihar vesilesidir. Osmanlı medreselerinde, Amasyalı Şeyh Hamdullah (vefatı 1520) gibi, hokkasını bizzat padişah Beyazıd-ı Veli’nin oturmadan elinde tuttuğu hattatlar yanında, Ahmed Karahisari, Hafız Osman, Mustafa Rakım Efendi, Mahmud Celâleddin Efendi, Yesârizâde Mustafa İzzet Efendi gibi daha nîce cihanşümul reis’ül hattatîn yetişmiştir.

İlk hattat Hazreti Ali Efendimizdir

Kur‘an-ı Kerim’i ilk süsleten kişi Hazreti Ali Efendimizdir. Hazreti Ali’nin Kûfe’yi merkez yapmasıyla Kûfe merkezli gelişen yazı çeşidine Kûfî dendi. Kûfi, Hüsn-ü Hattın da anası sayılır. Hat sanatında esas yazı çeşitleri olarak kabul edilip, “Aklam-ı Sitte” veya “Şeş Kalem” diye tesmiye olunan altı çeşit yazı, “Sülüs, Nesih, Muhakkak, Reyhani, Tevki ve Rikaa” dır. Bu yazıların mîmarı olarak da Abbasi Veziri İbn-i Mukle (886 – 940) bilinir.

Aklâm-ı Sitteyi Şeyh Hamdullah ve Hafız Osman kendi üsluplarını da katarak zenginleştirmişlerdir. Aklam-ı Sitte dışında başka yazı türleri de vardı; ta’lîk, divânî, celî divânî, rıka’, siyâkat, ma’kılî bunlardan en önemlileridir. Bu türlerden zamanımızda rağbet görmekte olan rik’a Osmanlı’da 19.asırdan itibaren seri yazma ihtiyacından dolayı geliştirilip kullanılan pratik bir yazı şeklidir.

Neden her yerde “VAV” harfi var?

Hattatlar en fazla neden “vav” yazmışlar, neden en fazla onu sevmişler, başka harf mi yokmuş?… Çünkü vav harfi, ana rahmindeki çocuğun duruşuyla neredeyse aynıdır. Hat, insanın ömrünün başlangıcını ve hayatının hitamını ifade eder. İnsanoğlu hayatının başında vav, ortasında elif, sonunda yine vav gibidir. Ayrıca vav harfine müsennâ yani çift taraflı yazılan levhalarda sıkça rastlanmaktadır. Bu şekilde çift taraflı yazılara aynalı yazı da denmektedir. Çift halindeki vav harfi ebced hesabında 66 rakamına denk gelmektedir ve Lafza-ı Celalin de ebced hesabındaki karşılığı 66’dır. Müsennâ şekilde yazılan vav harfi de Lafza-ı Celali ifade etmektedir.

Aşk olmadan meşk olmaz

Hat yazmaya “meşk etmek” denir, tıpkı âşığın maşukuna buluşmak için “meşk” etmesi gibi. Hattat işini öyle sevmeli ki, harflere, yazıya âşık olmalı. Hattat âşık olunca, hat (yazı) maşuk olur elbet…

Âşık ile maşuk âharlanmış kâğıt üzerinde divit ucu vasıtasıyla buluşunca, işte bu meşk olur. Hat literatüründe yazma işinin meşk etme olarak ifade edilmesi bundan olsa gerek… Zaten bu aşk olmasa, kum ve çakıl mabet, yazı şiir, boya ebru ya da tezhib olamaz, hat ise sadece bir kareografiden (işaret) öte geçemezdi.

Hattın Öğrenilmesi

Hüsn-ü Hat sahibi olmak isteyen kişi, önce bunun tevazu, tevekkül, gayret ve sabır işi olduğunu idrak etmeli. Hat sanatı usta çırak ilişkisi içinde öğrenildiği için hat san’âtını öğrenme arzusunda olan bir talebe, bu hususta icazetli bir hocaya gitmeli. Hocası bu talebeye ilk olarak “rabbi yessir…” duasını yazdıracaktır. Sonra, çalışacağı hattın alfabesine geçer. Kur’ani alfabeyi tek tek yazar. Hocası talebesine hat sanatının bütün inceliklerini, ölçülerini, meşklerin üzerinde çıkartmalar yaparak gösterir ve talebesinin yazıda ilerlemesini “aferin”lerle teşvik eder. Bu arada talebe de, Hazreti Ali’nin “Güzel yazı hocanın öğretişinde gizlidir, güzelleşmesi çok yazmakla; güzelliğini devam ettirebilmek İslam dinine bağlılıkla mümkündür.” tembihini asla unutmaz. Talebe, dersleri tekâmül ettikçe yazı çeşidinin celîlerini (büyüklerini) öğrenir ve istifler, keşîde (uzatma) ler yapmaya başlar. Sonra nokta boyu hesabını kullanmayı öğrenir. Buna “mıstar” denir.

Bütün bunlar talebenin istidadına göre yıllar alabilir. Talebesinin hat sanatının bütün hususiyetlerini öğrendiğine kâni olan hoca eski bir üstadın icazet örneğinin aynısını yazmasını ister ve altına “icazet verdim” manasına gelen imzasını vaz’eder. Osmanlı’da hattın talim ve tedrisine ise Sibyan Mektebinde başlanırdı. Böylece talebenin eli çok erken yaşlarda güzel yazmaya alıştırılır, gözü de bu sanata aşina olurdu. Rüşdiye ve İdadilerin programlarında yer alan hüsn-i hat ayrıca, Enderûn-i Hümâyun, Hasbahçe, Eski Saray, Galata Sarayı ve Mızıka-i Hümâyun gibi kuruluşlarda, devrin meşhur hocaları tarafından talim ettirilirdi.

Osmanlı hükümdarları arasında Beyazıd-ı Veli, Dördüncü Murad, İkinci Mustafa, Üçüncü Ahmed, İkinci Mahmud, Sultan Abdülmecid ve Sultan Reşad bizzat hat sanatı ile meşgul olmuşlardır.

Son asırda mîmari, mûsiki ve tezyini sanatlar batı tesiriyle bozulurken, hat sanatında bir bozulma olmamıştır. Bu durumun birkaç sebebi vardır. Bunlardan biri, hattın bünyesine tesir edebilecek benzeri bir sanatın Avrupa’da bulunmayışıdır.

Üslup sahibi hattatlar elinde usta-çırak esasına göre sağlam zeminde nesilden nesle intikali de çok tesirli olmuştur. Diğer bir sebep ise hattın zamanla kendi içinde yenilenme kabiliyetine sahip oluşudur. Harf inkılâbından sonra hızla unutulmaya yüz tutan bu sanatın bugün meraklıları artmaya başlamıştır.

Güzel yazı rızkın anahtarıdır

Hafız Osman Efendi (1642 – 1698) bir gün, Beşiktaş’tan Üsküdar’a dolmuş yapan bir kayığa biner. Kayık, Üsküdar iskelesine yaklaşınca müşteriler paralarını çıkarıp vermeye başlarlar. Fakat Hafız Osman’ın üzerinde tek kuruş yoktur. Bir zaman ceplerini karıştırıp durur ama nafile. Sandalcı biraz da istihza yollu “paran yok mu?” der. Düştüğü bu durumdan kurtulmak isteyen Şeyh’ül Hattat: “Param yok, ama sana bir vav çekiversem, sen de onu yol ücreti olarak kabul etsen olmaz mı?” der.

Sandalcı acır koca hattatın haline, daha fazla uzatmaz ve “hadi yaz” deyiverir. Hafız Osman çıkarır divit, hokka ve kâğıdı, bir vav çekiverir sandalcıya. Sonra da “İstersen evinin duvarına

asarsın, istersen bedestende satarsın. Hadi bana eyvallah.” der.

Kayıkçı bir zaman sonra kayıkçılar kıraathanesine uğrar. Hadiseyi meslektaşlarına anlatır. Ardından yolcusunun çizdiği “vav”ı gösterir. Anlatılanlara kulak müsafiri olan birinin “vav”ı görmesiyle, “Hafız Osman Vav”ı diyerek fırlaması bir olur. Ve “Bana satar mısın?” der.

Adamın heyecanına bir mana veremeyen kayıkçı, neredeyse bir kayık fiyatına “vav”ı satar. Böylece Hazreti Peygamber’in (s.a.v), “Size güzel yazıyı tavsiye ederim, güzel yazı rızkın anahtarıdır.” sözü tecelli etmiş olur.

Vav! olmak, vav harfinin hikmeti özellikleri anlamı manası fazileti, en güzel vav resimleri ve fotoğrafları

İnsan vav şeklinde doğar, bir ara doğrulunca kendini elif sanır.

İnsan iki büklüm yaşar, oysa en doğru olduğu gün ölmüştür.

Kulluğun manası vavdadır, elif uluhiyetin ve ehadiyetin simgesidir.

O yüzden Lafz-ı ilahi elifle başlar. Elif kainatın anahtarıdır, vav kainattır.

Rabbi vav gibi mütevazı olsun ister kulları.

Musa dal olmuştur ama Firavunun gözü Elifte kalmıştır.

İbrahim ateşte vavdır, Nemrut bizzat ateşe odun.

Yunus, vav olup balığın karnında anca kurtarmıştır kendini.

İnsan iki büklüm olunca rahat eder ana karnında.

Boylu boyunca uzansa da kim rahattır mezarında?

Vavın elifle münasebeti ne kadar iyiyse, kainatın dengeside o kadar düzgündür.

Kim kimi hatırlarsa evvel o ona koşar.

Kainatta tüm cisimler boşlukta dönerken insan belki o yüzden boşlukta kalmamış, Rabbi onu imanla doldurmuştur.

Evvelde eliftir, bir ilahi nefesle ahirde vav olur kainat.

Manayı bilmeyenler vav diyemez vay der.

Buna anlamca vaveyla denir.

Yani vav olamadıkları için feryad edenlerin halidir.

Elif bir ağaç ve insan onun dalıdır.

Azrail budadıkça nefesleri daha gür çıkar sesleri.

Herbiri Dal olur ve o ağaçtan beslenir. Vav olur o ağacın gölgesine sığınır.

Ve Allah insana seslenir, peygamber eliyle ulaşan mesajı hem dal hem vav ol der insana.

“Mümin erkekler ve mümin kadınlar birbirlerinin velileridir. İyiliği emrederler; kötülüğe engel olurlar. Namaz kılarlar, zekat verirler. Allah’a ve Resulüne itaat ederler. İşte bunlara Allah rahmet edecektir. Allah şüphesiz güçlüdür, hakimdir.”

Başkasının önünde eğilmek ne zordur. Birilerinin emri altına girmek ne ağırdır. Krallara boyun eğmemiş insan görmediği bir varlığa mı itaat edecektir?

İnsan kendinin bile farkında değildir iki lam birbirine sarılıp kainatı ayakta tutan sütunlar gibi durmuştur elifin ardında, kainatın gezegenleri yuvarlanıp son harf misali peşinden giderken, insan yolculukta geri kalmanın acısını ne zaman anlayacaktır. Zordadır sığınacak yeri yoktur. Evrene ve seslere kulak verenler duyar yeniden o kutlu çağrıyı;

“Sabır ve namazla Allah’tan yardım isteyin. Rablerine kavuşacak ve O’na döneceklerini umanlar ve Allah’a gerçek bir saygı gösterenlerden başkasına namaz elbette ağır gelir”

Sonra çağırır insanı, belki cennet kokusunu duyurmak içindir bu davet, belki kendi yanına çağırıyordur.

İşte o ayet: “Secde et, yaklaş!”

Eğil ve ben senin başını göklere erdireyim, yıldızları ayağına sereyim, sana gezmekle bitiremeyeceğin cennetler, sayamayacağın nimetler vereyim demektir bu.

Secde et, vav ol, vay dememek için la şey olan insan herşey demek olan Rabbinin önünde..