Bazen o kadar başka şeylere yoğunlaşır ,kafamızdan sürekli olarak o düşünceleri geçiririz ki,elimizde var olan zenginliklerin farkında bile olmayız.

  

Kadının biri, cömert olduğu söylenen yaşlı bir bilgeye gidip:

- Bu şehirde benden fakir insan yok!. demiş. Bana biraz 

yardım eder misiniz?

Bilge adam, kadının kucağındaki bebeğin bir ipeği andıran 

yanaklarını okşayıp öptükten sonra:

- Demek fakirsin!. demiş. Hem de çok fakir. Ama karşılıksız 

yardım yapmak, âdetim değil!. Eğer yardım istiyorsan,

 çocuğunun parmağını satman gerekir..

Kadın, önce deli olduğunu sanmış bilgenin. Daha sonra da,

 kötü bir şaka yaptığını... Ama adam ciddî görünüyormuş.

Kadına bir kese altın uzatıp:

- Ayak parmağına da razıyım!. demiş. Zaten cerrah

 olduğumdan, ona acı çektirmem

Kadın, bütün kanını donduran bu teklif üzerine kaçmayı

 düşünürken, adam:

- Sadece tırnağını söksem de olur! diye devam etmiş.

 Biliyorsun zamanla yenisi çıkar.

Kadın, bu ruh hastasına daha fazla dayanamamış. Ve kapıyı

 çarpıp uzaklaşırken, adam onun arkasından:

- Nasıl bir fakir olduğunu anlayamadım!. diye bağırmış

. Kucağındaki hazinenin tırnak kadar bir parçasını, bir kese

 altına değişmiyorsun!

Bazen o kadar başka şeylere yoğunlaşır ,kafamızdan sürekli

 olarak o düşünceleri geçiririz ki,elimizde var olan

 zenginliklerin farkında bile olmayız.

Sağlık gibi.. Evlat gibi. .Ana baba,kardeş gibi...