Kendi dünyamızdaki şatomuzun kapılarını kapattık ..

Uzun koridorları ve binlerce odası olan muhteşem bir şato olduğunuzu hayal edin.. Şatonun her odası mükemmeldir ve özel bir armağana sahiptir. Her bir oda farklı bir veçheni temsil eder ve tüm o mükemmel şatonun ayrılmaz bir parçasıdır. Bir çocukken, şatonun tüm odalarını sevgiyle kucaklardınız. Her oda kendine özgü ve benzersizdi. Sonra birgün, biri şatonuza gelip, odalarınızdan birinin kusurlu olduğunu, onun kesinlikle sizin şatonuza ait olmadığını söyledi. Siz sevilmek ve kabullenilmek istediğinizden, hemen o odayı kapattınız. Zaman içinde, giderek daha çok insan şatonuza geldi. Hepsi size odalarınızla ilgili kendi kanılarını bildirip, hangilerinden hoşlanıp, hangilerinden hoşlanmadığını söyledi. Ve yavaş yavaş siz birbiri ardına kapıları kapattınız. Harika odalarınız kapatıldılar, ışıksız bırakılıp, karanlığa gömüldüler. Böylece, bir kısırdöngü başladı. O zamandan itibaren, siz her türlü nedenle, giderek daha çok kapıyı kapattınız. Korktuğunuz için kapıları kapattınız ya da odaların aşırı cesur olduklarını düşündünüz. Siz çok tutucu olan odaların kapılarını da kapattınız. Gördüğünüz diğer şatoların sizinki gibi bir odası olmadığı için de kapattınız. Dini liderleriniz belli odalardan uzak durmanızı söyledikleri için de kapıları kapattınız. Siz, toplumun ölçütlerine ya da kendi idealinize uymayan her odanın kapısını kapattınız. Şatonuzun sonsuz göründüğü ve geleceğinizin heyecan verici ve parlak göründüğü günler çok geride kalmıştı. Siz artık her odaya aynı sevgi ve hayranlıkla bakmıyordunuz. Artık hoşlanmadığınız her odanın kapısını kapatmış olduğunuzdan, bir gün geldi siz o odaları hepten unuttunuz. Çok geçmeden kendinizi sadece birkaç küçük odada yaşar buldunuz. Birçoğumuz o kadar çok odayı kapattık ki, sonunda, bir zamanlar bir şato olduğumuzu bile unuttuk. Sadece küçük, iki odalı, tamire muhtaç bir ev olduğumuza inanmaya başladık... “
John Welwood, Sevgi ve Uyanış adlı kitabından