Gönül Ateşi
Aziz Mahmud Hüdaî Hz, her sabah, hiç aksatmadan, erkenden kalkar, hocasının abdest suyunu ısıtıp hazırlayarak beklerdi.Bir sabah uykuya dalmış ve ancak vaktin sonuna doğru uyanabilmişti. Hocasının ayak sesleri geliyordu. Fırlayıp kalktı. İbriği kaptığı gibi koştu, fakat ısıtmaya vakit yoktu.
Hocasının yanına vardı varmasına ama, buz gibi suyu dökmeye kıyamıyordu. İbriği göğsüne bastırmış bekliyordu.
Hocası Üftade Hazretleri eğilerek :
-Haydi evladım, suyu dök, dedi.
Hüdaî ise ibrik göğsünde, öyle duruyor, buz gibi suyu, çok sevdiği hocasının ellerine dökmeye bir türlü kıyamıyordu.
Üftade Hazretleri tekrar söyledi tatlı ve müşfik sesiyle :
-Haydi evladım, geç kalıyoruz. Ne duruyorsun? deyince dökmeye başladı suyu çekine çekine. İçinden bir şeylerin koptuğunu hissediyordu. Öylesine üzülmüş, öylesine üzülmüştü ki tarif edilmez. Adeta bu üzüntü ve ıstırap bir ateş olmuş yüreğini yakıyordu. Elleri titreye titreye döktü suyu bu duygular içinde.
-Aman evladım! dedi Üftade Hazretleri, bu su ne kadar ısınmış böyle!
Bu sözler üzerine içinde bulunduğu duygulardan uyanan Hüdaî'nin üzüntüsü iyice artmıştı. Hocasının îma yollu uyarıda bulunduğunu düşünüyordu.
-Affedin hocam, dalmışım, geç uyandım, suyu ısıtmaya vakit kalmadı. Ne yapacağımı bilemedim. Ne olur, beni affedin, diye inliyordu adeta.
-Nasıl olur evladım! Görmüyor musun? Bu su ne kadar sıcak! Haaa anlaşıldı!!! Bu suyu gönül ateşiyle ısıtmışsın.
Evladım, der Üftade Hazretleri Aziz Mahmud Hüdaî'ye, bu hal, senin hak yolunda benden ziyade olduğunu gösteriyor.
alıntıdır
Aziz Mahmud Hüdaî Hz, her sabah, hiç aksatmadan, erkenden kalkar, hocasının abdest suyunu ısıtıp hazırlayarak beklerdi.Bir sabah uykuya dalmış ve ancak vaktin sonuna doğru uyanabilmişti. Hocasının ayak sesleri geliyordu. Fırlayıp kalktı. İbriği kaptığı gibi koştu, fakat ısıtmaya vakit yoktu.
Hocasının yanına vardı varmasına ama, buz gibi suyu dökmeye kıyamıyordu. İbriği göğsüne bastırmış bekliyordu.
Hocası Üftade Hazretleri eğilerek :
-Haydi evladım, suyu dök, dedi.
Hüdaî ise ibrik göğsünde, öyle duruyor, buz gibi suyu, çok sevdiği hocasının ellerine dökmeye bir türlü kıyamıyordu.
Üftade Hazretleri tekrar söyledi tatlı ve müşfik sesiyle :
-Haydi evladım, geç kalıyoruz. Ne duruyorsun? deyince dökmeye başladı suyu çekine çekine. İçinden bir şeylerin koptuğunu hissediyordu. Öylesine üzülmüş, öylesine üzülmüştü ki tarif edilmez. Adeta bu üzüntü ve ıstırap bir ateş olmuş yüreğini yakıyordu. Elleri titreye titreye döktü suyu bu duygular içinde.
-Aman evladım! dedi Üftade Hazretleri, bu su ne kadar ısınmış böyle!
Bu sözler üzerine içinde bulunduğu duygulardan uyanan Hüdaî'nin üzüntüsü iyice artmıştı. Hocasının îma yollu uyarıda bulunduğunu düşünüyordu.
-Affedin hocam, dalmışım, geç uyandım, suyu ısıtmaya vakit kalmadı. Ne yapacağımı bilemedim. Ne olur, beni affedin, diye inliyordu adeta.
-Nasıl olur evladım! Görmüyor musun? Bu su ne kadar sıcak! Haaa anlaşıldı!!! Bu suyu gönül ateşiyle ısıtmışsın.
Evladım, der Üftade Hazretleri Aziz Mahmud Hüdaî'ye, bu hal, senin hak yolunda benden ziyade olduğunu gösteriyor.
alıntıdır
