Esselamü aleyküm ey çocuklar. (Efendimiz (sav) çocuklara rastladığında kendilerine selam vermiştir.) Cennette “Darü’l ferâh” denen bir eve ancak çocukları sevindirenler girer. [Ramuzelehadis 125:1]
Elbiselerinde yağmur ıslaklığı
Yüreklerinde güneş sıcaklığı
Allahım bu çocuklar
Elimde onları bekleyen
Çiçekleri alsınlar
“Ay doğdu üzerimize” şarkısıyla O’nu karşılayan çocukların yanına kadar gelerek sordu çocukların ve onları yaratanın sevgilisi: “Beni seviyor musunuz?“
Çocuklar hep bir ağızdan: “Evet çoook seviyoruz Ya Rasûlallah!..” cevabını verdiler. Bunun üzerine Hz. Peygamber de onlara, “Vallahi ben de sizi çok seviyorum” müjdesini verdi.
Bu müjde öylesine güçlü, öylesine kuşatıcı bir sevgi halesine dönüştü ki, tüm Asr-ı Saadet’e şâmil oldu, dalga dalga çoğaldı ve dünyanın bütün çocuklarını kapsayıp kuşattı… Artık çocuklar mutluydu; çünkü onlara değer veren, onları önemseyen ve çok seven; sevilmelerini, kollanıp gözetilmelerini isteyen bir “peygamberleri” vardı.
Tıfıl iken ol, diler idi ümmetin,
Sen kocaldın, terk edersin sünnetin
Habib-i Kibriyâ’nın sevgisini iddiâ edersiniz ama O’nun izini ve sünnetini terk idersiniz, nereye bu gidiş, nereye…
Bir gün Bâyezid-i Bistami (rahmetullahialeyh) Bağdat şehrinde talebesiyle birlikte Şat ırmağına kurulu köprüden geçiyorlarmış. Köprü üzerinde oynayan çocuklar yanına gelerek oynadıkları oyunu söylemişler ve çocuk diliyle onun da kendileriyle oynamasını istemişler. Şöyle ki: Çamurdan yapmak suretiyle insana benzettikleri bir şekle Muhammed (sav) ismini vermişler, diğerine Ayşe (ra) adını koymuşlar ve bunları evlendiriyoruz, demişler. Bu düğüne Bâyezid Hazretlerini de çağırmışlar. Çocukluk buya… Hazreti Bâyezid de çocuklara bu mübarek isimleri çamurdan yaptığınız şekillere koymayın bu oyunu derhal bırakın, doğru değil, başka türlü evcilik oyunları oynayın nasihatinde bulunarak asâsının ucu ile çocukların isimlendirip te bir kenara oturttukları şekilleri köprüden aşağıya itmiş ve yürümüş gitmişler.
Ama iş bu kadarla kalmamış, odasına gelir gelmez hemen halvet etmiş ve murakabeye varmışlar. Murakabe içinde Resulü Ekrem (sav) Efendimizin geçtiğini görüyorlar. Kendi ifadelerine göre ilerleyip Resulullah Efendimizin ayağını öpmek suretiyle muhabbet ve hürmetlerini yenilemek istemişler. Sultanü’l-enbiya (sav) efendimiz, Bâyezid Hazretlerine hiç bakmıyor ve iltifatta bulunmuyorlar. Bu hal karşısında Hazreti Bâyezid; “Ey iki gözümün nuru Resulullah, ben kulunuza hiç bakmıyorsunuz, hatır-ı şerifiniz bana melûl mudur?” dedim, diyor. Resulû Ekrem sallallahu aleyhi vesellem hazretlerinin de kendisine cevaben: “Beni götürdün asân ucuyla suya attın. Oğlancıkların elinden aldın. Hiç itibar etmedin. şimdi benden itibar mı istersin? Bilmedin mi ki, adıma hürmet, bana hürmettir. Sünnetime hürmet, bana hürmettir” buyurduklarını söylüyorlar. Bâyezid Hazretleri yaptıkları şeyin gayet hata olduğunu itirafla bu murakabelerinin akabinde hemen aynı köprü üzerine varıp o oğlancıkları buluyor, onların gönüllerini alıyor ve yaptıkları oyunu tekrar onlarla beraber baştan oynuyorlar. Çocukların gönlü hoş oluyor, hatırlarını böylece hoş edip geriye dönüyorlar.
İşte böyle efendim… Allah’a yakınlık nisbetinde işler böylece nezâket kesbeder. Darb-ı meseldir: “Kurb-u sultân, âteş-i sûzan” sözü boşuna söylenmemiştir. Zîra Peygamber Efendimizin çocuklara olan muamelesini ihtiyar etmemekle de O’nu sünneti yapmamış gibi oldukları ve isme de hürmet etmenin adabını böylece amelî olarak talebesinin önünde canlı bir şekilde anlatmışlardır.
Çünkü Peygamber Efendimiz bir hadis-i şeriflerinde “Çocuğu olan onunla çocuk gibi olsun” ve yine diğer bir hadislerinde “cennette ferahlık ve sevinç evi denilen öyle gösterişli bir yer vardır ki oraya yalnız çocukları sevindirenler girer.” buyurmuşlardır. Kendileri de torunlarına ve sair çocuklarına karşı böyle idiler. Çocuklara ve ailelerine halkın en merhametlisi idiler. Hz. Peygamber’in diğer çocuklara karşı olan sevgisi konusunda, Medine’deki kız çocuklarından herhangi birisinin Hz. Peygamber’in elinden tutup istediği tarafa götürdüğüne dair rivayet (Buhârî, Edeb, 61) ne güzel bir numunedir.
İşte böylece çocuğa rıfk ile muamale sünnet-i seniyedendir. Hem bunu tebarüz ettirmek hem de ismi şeriflerine her ne hal ve şekilde olursa olsun hürmetin lâzım geldiğini ibretlik bir vakıa ile dinlememiz, netice ile de çoğumuzun gaflet edebileceğimiz bir meseleyi de böylece önümüze koymuş olmaları bugün dâhi istifademizi mûcibtir.
0 yorum:
Yorum Gönder