AŞK KALEME DEĞİNCE - XI

AŞK KALEME DEĞİNCE - XI

İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Günlerdir sadece beni ayakta tutacak kadar yani düşmeyecek kadar yiyor ve sadece birkaç saat uyuyabiliyorum. Bunu yapmak için zorlamıyorum kendimi. Dedim ya.. İçimden gelmiyor ne yemek, ne uyumak. O uzun hava geliyor hatırıma: “Uykular geldi de kovdu mu gözüm?”

Zaten gecenin bir demi var.. bir sınırı.. O sınırı geçince uyku ihtiyacı hissetmiyorum. Uyusam da bir uyumasam da.. Hem en kötüsü uyuyup uykusuz uyanmak değil mi?

Açlıkta öyle. Belirli bir saatten sonra hatırıma bile gelmiyor. Yesem de bir, yemesem de.

Sevgide, aşkta öyle diyerek devam etmeyi ve bu cümleyi sevsen de bir, sevmesen de diye bitirebilmeyi çok isterdim. Ama öyle değil biliyorum. Yaşayarak, özümseyerek, hazmederek anlıyorum öyle olmadığını.

Erkenden uyandım bu sabah. Henüz alacakaranlık. Kaybolmamış yürek sızım. Sol yanım hala ağrıyor. Bir hançer saplanmış sanki yüreğime ve görünmeyen bir el sürekli oynatıyor onu. Canım çok acıyor, içim yanıyor. Bunu anlatmaya kelimeler kifayet eder mi bilmiyorum. Bir gülün kokusunu yazıya nasıl dökebilir ki insan… Ne kadar anlatsam da, hücrelere kadar sirayet eden o hoş kokunun bıraktığı etkiyi bırakmaz.

“Yürek acısıyla gülün ne benzerliği var?” dediğini duyar gibiyim. Öyle deme sevdiğim var.. Hem de çok var. Ben derdimi gül eyledim. O yüzden yüzümü gözyaşlarımla yıkıyorum.

Hüzünler geceye tül olsun...

Damlaya damlaya “gül” olsun...

Düşünmemeye çalışarak hızla giyinip çıkıyorum. Güneş olanca sıcaklığıyla gülümsüyor. Ama ne çare. Hasret değmiş yüreği, hiçbir güneş ısıtmıyor.

Kuşlar çoktan uyanmış. Bahçemdeki ayva, erik ve diğer ağaçlar, üzerlerindeki beyaz çiçeklerle gelinlik giymiş gibiler. Kıpır kıpır…

Ben yürüyorum. Çiğ taneleri ayakkabılarımın üzerinde tomurcuklanıyor, paçalarımı ıslatıyor. Umursamıyorum. Yürüyorum umarsız.. Tuhaf bir şekilde hızlanıyorum. Sanki hızlı yürürsem, düşüncelerim, sızılarım bir bir dökülecek üzerimden ya da ardımda kalacak. Oysa biliyorum ki, değil yürümek uçsam bile benimle var olacak acılar..

“Ezelden gam turabıyla yoğrulmuş bir bedendir bu…” diyen Yavuz Sultan Selim geliyor hatırıma. Cihan padişahı bile “gam turabıyla” yoğrulmuş, sen de kim oluyorsun ey garip diye kızıyorum kendime, hayıflanıyorum.

Düşüncelerin girdabında kıvranırken yüreğim, son anda atıyorum kendimi Üsküdar otobüsüne. Bu biraz olsun rahatlatıyor beni. Yani yolun sonunun Üsküdar olması.

Vatan içinde vatan, İstanbul…

İstanbul içinde İstanbul, Üsküdar…

Hüzzam sevdaların sığınağı Üsküdar…

Yitik yüreklerin yığınağı Üsküdar…

Seslensem yüreğimle, beni duyar mı?

Gölgesinde acep, bana da yer var mı?

Masmavi deniz ve yol boyu çiçeklenmiş ağaçlar rengarenk. Ama bu bile gülümsetmiyor beni. Anlıyorum, idrak ediyorum. Renk, ahenk, güzellik, çirkinlik, iyilik, kötülük.. Ne varsa bakanın gözünde gizli..

Ve şimdi yüreğimin aynası gözlerim. Buz gibi soğuk katrandan kara. Bu mevsimde sensiz geçecek. Vuslat hangi bahara?

Yol bitiyor

Üsküdar’ dayım...

Sızım bitmiyor…

Dardayım…

Bir çift çelik pençenin

Mengenesinde yüreğim.

Yine sığındım içime…

Biraz huzur tek dileğim

Ama bu kez,

İçim bile kabul etmiyor beni..

Öyle ya..

Gönül uçarı..

Ne yapsın köhnemiş bedeni…

Bahar gelmiş… Çiçek açmış...

Bana ne?

Leyla ile yoldaşım şimdi..

Karakoç’ la haykırıyorum çığlık çığlık…

Ellerin yurdunda çiçek açarken

Bizim ile kar geliyor sevdiğim..

Bu ufku kimler çizmiş gönlüme

Dar geliyor… dar geliyor sevdiğim…

...

Arife sormuşlar. Sevmek mi güzeldir sevilmek mi? "Sevmek" diye cevaplamış.. "Zira sevdiğinden emin olursun bu seni mutlu eder. Ama sevildiğinden emin olamazsan acı çekersin."

Madem bir "hayır"la başladı/bitti her şey..

Ve madem her işte bir hayır var..

Şahidim olsun Üsküdar...

Ben ağlarken gülüyorum

Acı çekiyorum ben..

Gül yüzünde

Gülücükler doğsun

Bu da benim "hayrım" olsun..

Şimdi...

Ne ağla, ne dövün..

Güneşten yana olsun yönün

Eserinle övün

Ve hep gül sen...

"Gelse celalinden cefa

Yahut cemalinden vefa

İkisi de cana sefa

Kahrında hoş, lûtfunda..

La Tahzen..

La Tahzen..

La Tahzen..