AŞK KALEME DEĞİNCE - VII

AŞK KALEME DEĞİNCE - VII

Kendi gönlümün karanlığında ve kendi kalabalığımda kaybolmuşken, ruhumun dehlizlerinde ayak seslerini duydum. Avuçlarında yüreğin ve bir tutam beyaz ışıkla çıkageldin sen. Beyazlar içerisinde mitolojik bir kahraman kadar etkileyici, bir o kadar da karşı koyulmazdın. Hiç düşünmeden tuttum uzattığın ellerini.

Karanlığa aşina gözlerime ışık oldun. Hüzme hüzme yüreğime doldun. Küçük bir çocuğun annesinin eteğine yapışması gibi, dört elle sarıldım sana. Ve karanlıktan korkması gibi bir yetimin, korktum sensizlikten. Gözlerimi gözlerine çiviledim. Yüreğini alıp kutsal bir emanet gibi koydum yüreğimin yanına.

Ve yürüdük.

Düştük, kalktık, çetin engeller aştık. Ardımıza hiç bakmadan yarına türkü gülüşümüzle yürüdük ve direndik. Menzilsiz bir yol, vuslatsız bir sevdaydı bizimkisi. Beklentisiz, umarsız, çıkarsız ve kuralsız. Pervanenin kendini ışığa atması gibi. Yandık sevdanın narında.

Ne çok ağladık seninle

Ne çok güldük

Ne çok yaşadık seninle

Ne çok öldük

Ne uzun bir yol. Ne kısa bir yolculuk.

Ve şimdi yoksun.

Yüreğimde hasretin, cebimde bir avuç düş tohumu ve dudağımda öksüz bir türkü ile bir başına kalakaldım.

Bu hasret,

Bir nehrin

İnsanı yutması

Ve yahut

Kardan adamın

Kor ateşi

Tutması gibi

Biliyorum eritecek beni

Damla damla

Kim bilir

Belki alışırım zamanla…

…

Ben seni mi sevdim,

Seni sevmeyi mi?

Ben seni mi özledim,

Seni özlemeyi mi?

Ben seni mi arzuladım,

Seni arzulamayı mı?

Bilmiyorum.

Sensiz ne yapacağımı da bilmiyorum. Belki de bilmek istemiyorum.

Ne yüzler gerçek bu hayatta

Ne verilen sözler

Ne yeminler

Ne de o yeşil gözler

Geceler

Seni düşündüğüm kadar

Uzun olsaydı

Bil ki;

Güneşe hasret kalırdı gündüzler.