Ey benzersiz sevgili! Değil mi ki sen bizimlesin bu yeter!” (Mevlana)

İlk” te “son” bulmaktır!..“Başlangıçta”,

“bitmek”tir AŞK!...

Aşk ne hüzün, ne sevinç, ne hülya…

Aşk, sahili olmayan koca bir derya!…

Aşk ne Mecnun, Aşk ne Leyla… 

AŞK dediğin, yüce MEVLA.......

AŞKINA HU .....YA RAB....

 

Varlığını hissettiğim andan beri aşkına gönül bağladım 

ALLAHIM.

İçimde kök salan sarmaşık güle her an biraz daha umut 

aşıladım. 

Korkularım bitecek, özlemlerim dinecek, gönül 

aynamda sevgilim(s.a.v) görünecekti.

Beyaz düşlerimin beyaz penceresine hep aynı sahne

 düşecekti.

 

Ve her gece başımı yastığa koyduğumda ziyaretime

 gelirken sen,

bilinmezliğin korkusuyla titremeyecekti bedenim.

Zincirlerimden kurtaracaktı sevdanın demirden bilekleri 

ellerimi.

Ayrılıp ten sarayımdan, berzahın kapısını

 arşınlayacaktım ben her gece…

Sırrına erecektim yedi kat göklerinin.

Aşkınla tutuşan yüreğimle varacaktım nur saçan 

huzuruna…